تائو
این وبلاگ در مورد زندگیست و زندگی جلوه گاه تائوست.تائو
این وبلاگ در مورد زندگیست و زندگی جلوه گاه تائوست.نقش
با خودم می گویم : به چشمهایت یاد بده تا ببینند...فراسوی هر چیز را..
و نگاه می کنم تا از درون تمام نقش ها ...ببینم
نقش آن یگانه را....
آن یگانه نقش را...
که به هزار صورت است...
و باز یادم می رود...
که من در این میانه کدامم...
مادر بودن ؟
دخترکم سخت تر شده است...این را از بی قراریش می شناسم و از اشتیاقش به گریز...
می اندیشد که در نمی یابمش ..نه من و نه آن مادر حقیقی ونه هیچکس
... شاید جز آن استاد بزرگ
و من هنوز خوب به خاطر دارم آنهمه نرمی و شادی را...
آنهمه کودکی را که موج می زد در ساعتهایش
دخترکم بزرگتر شده است...
و من به روزهایی می اندیشم که سخت شده بودم زیاد...و تلخ...تلخ...
و حالا که نرم ترم از علف ...ولحظه های تنهاییم خوب شیرین است...
خوب می دانمش ...
دخترکم بزرگتر شده است...
مادرانمان اما چرا کودک ترند...تنهاترند...و چه عظمت و غروری داشتند آن روزها...و حالا چه زود به یک نگاه نامهربانمان می رنجند و می شکنند...مثل بلوری که از تلنگر کوتاهی ترک بر می دارد و خرد می شود میان دستهایت...
شاید آن روزها که امید می بریدند از پدرانمان تصور نمی کردند بی وفایی ما را...فکر می کردند شاید: دخترانمان اما می مانند برای ما و ما تمام روزهای پیریمان را با صدای نوه های قد و نیم قد و مهربانی داماد ها می گذرانیم و شادیم..شاد...
حالا ما بزرگتر شده ایم ...سخت تر شده ایم ...شکسته ایم و بلند شده ایم...
و می ترسیم شاید...
از رفتن به خانه داماد هایی که می دانیم به قدرتمندی مردان بدوی نیستند در عشق و خواستن زن...و از برداشتن بار کودکانی که می دانیم نمی مانند برایمان...
مادرانمان دلشکسته اند و هراسان...
و ما تنها...
با اینهمه زندگی به راه خود میرود...و ما به راه خود...
جمله ها
یک جمله هایی هستند که هیچ معنایی ندارند اما آدم دوست دارد که گاهی بشنود شان..
مثلا این که یکی بیاید و به آدم بگوید که برایش دلتنگ شده است ...
مدتهاست که اتفاق نیفتاده ...
اما دل من برای یک آدمهایی تنگ شده است...
برای یک آدمهایی که آمدنشان و رفتنشان توی زندگیم معنا دارد...
یک آدمهایی که همیشه دلتنگشان هستم...
یک آدمهایی که کاش بودند...
بیرون از خوابهایم....
بینوایان
پدرم می گوید :قهرمان قصه بینوایان ژان والژان نیست...قهرمان واقعی قصه ژاور است ...مردی که اجرای قوانین برایش حتی از زندگی مهمتر بود...پدرم می گوید: همیشه مثل ژاور زندگی کرده...تخلف نکردن از قوانین منش زندگی او بوده...پدرم راست می گوید...
من اما فکر می کنم که چرا هیچکدام از داستانهای من قهرمانی نداشت...فکر می کنم که چرا هیچوقت مثل هیچ قهرمانی زندگی نکردم...برای من تناردیه ها هم فقط جزیی از داستان بودند ...و کوزت و عموی پولدار ماریوس...
-من همیشه به نقشها فکر کرده ام ونه به برنده ها...اینطوری است که قهرمان داستان کسی نشدم...نمی شوم هم هیچوقت...-
پدرم می گوید: خرد درونی آدم ها کافی نیست ...او می گوید: آدمهایی که هیچوقت احساس بازنده بودن نداشته اند ،معیارهای جامعه را خوب شناخته اند و بر اساس توقع جامعه پیش رفته اند...
من فکر می کنم پدرم قانون را دوست ندارد...معیارهای جامعه هم برای او اعتباری ندارد...او هم می داند که آدمی که هیچگاه احساس بازنده بودن نداشته باشد وجود ندارد...اما...
پدرم می ترسد...او از کودکی ترسیده...برای پدرم جهان جای امنی نیست...او همواره دیده که آدمها باخته اند...اموالشان را...جانشان را ..فرزندانشان را...در جنگ ،در قحطی ،در انقلاب....
پدرم هنوز می گوید...
و من فکر می کنم ...نترسم برای از دست دادن هایم...
و باز یادم می افتد آن حرفهای بوبن را که چقدر عاشقشان هستم....
![[koochik.jpg]](http://bp0.blogger.com/_IijHJs_GtXs/RqIfiYsbTzI/AAAAAAAAAM8/9lLFCzXf_Qw/s1600/koochik.jpg)
کلاغ ها
می خواهم آرام بگیرم...و رها شوم...و سبک تر...
تا به حال هم هرچه بوده زیادی شلوغ بوده...چقدر این خداحافظی ها خوب است...
بیا و به من بگو که تنها می مانم...بگو که دیوانه می شوم ...بگو که رنج می کشم...
تنها هستم و دیوانه و رنجور...ترسی از اینها همه در من نیست...
و ترسی از این که بگویم هیچ نیستم و فقط می خواهم تنها بمانم...با خودم...
با خودهای بی نهایتم...
چه کسی می داند آن غروب های نیمه تاریک توی اتاق را که صدای کلاغ ها و جیرجیرک ها یک در میان است...و آن لحظه های آخرین هر روز را که صدای خش خش جمع شدن آفتاب از توی باغچه می آید ....و هر بار که نفس می کشی هوا تاریک تر می شود...
شب که می شود می نشینم وسط اتاق یک کاغذ برای دست راست ،یک کاغذ برای دست چپ...چقدر نقاشیهای این دو دست فرق می کنند...دوست دارم ساعتها به هر کدام نگاه کنم...با من حرف می زنند ..آن خطهای معوج وبی هدف...
می دانستم که این بار خانه ام به زمین نزدیکتر است...می دانستم که این بار حتما درخت سرو بزرگی یکراست از جلوی پنجره ام به آسمان می رود...اما نمی دانستم که صبح ها جلوی پنجره ام پر از کبوتر ها و گنجشک هایی است که می نشینند روی نرده ها و بیخیال...بی خیال من و آن گربه چاق شکمو...تا دلشان می خواهد آواز می خوانند...
می خواهم آرام بگیرم...یک جایی پیدا کرده ام عجیب دنج است...سر و صدای هیچ دنیایی به گوشت نمی رسد...حتی اگر در این جای لعنتی را ببندند و همه امان را بیرون کنند ...یا تمام این مملکت را جنگ بگیرد ..یا هیچ کجا حتی قبولت نکنند که بروی راحت زندگی کنی...حتی اگر بمیری هم آن تو آب از آب تکان نمی خورد...
دلم دیگر نمی گیرد..حالم زیادی خوب است...اینقدر که دیگر فرار نمی کنم ... اینقدر که بسم برای خودم ...کفایت می کنم ...لبریز شده ام...
مادرم می گوید خوب راحت کرده ای خودت را...راست می گوید...چرا که نه...آسانی را دوست می دارم...و چقدر همه آدمها سختند...با تمام آن خواسته های غریبشان...که اگر خدا بودم هم نمی توانستم...
یک جایی پیدا کرده ام...عجیب دنج است...
...
"در پایان، در پایان پایان ها، آنچه فناناپذیر است باقی می ماند، آنچه سبک تر از آن است که بمیرد، لطیف تر از آن است که بسوزد، چهره دیگر..."حقیقت
خوب یادم می ماند...گفتی که به دنبال حقیقتی...
از کجا دانستی اما...از همان آغاز...
اینها همه مجاز را که در میان آنیم ؟
گمشده...
شده که دلت پی چیزی بگردد و ندانی که چه...انگار یک جایی را گم کرده باشی و ندانی کجا...بنشینی و دانه دانه خاطره ها را مرور کنی و مزه ها و بوها ...و رنگ ها...و نقطه ها...و خطهای ممتد نازک و تیره و ...و باز ندانی که چه...که کجا...شک داری ...شاید اصلا در خواب بوده باشد...بنشینی و هی یادت بیاوری خوابها را..زیر و رو کنی...اما ...نه...نمی شود...انگار اصلا این گمشده ..که نمی دانمش...مال جای دیگریست...مال من دیگریست...
از هر طرف که می روم نفسم به دیوار می خورد...
میدانی آیا نشانی آن درخت پر میوه سبز را ...
که همه چیز را از یادم برد ؟
