آقای روانکاو میگوید خشم موتور حرکت آدم است ، وقتی احتیاج به تغییر داری و نیاز به یک نیروی عظیم درونی پیدا میکنی ، این خشم است که بیدار می شود و تنوره میکشد و یکهو از جا بلندت میکند...
این تصویر اما با چیزی که من تجربه کرده ام یا توی زنهای دور و برم دیده ام یکمی فرق میکند اگرچه در نهایت برای رسیدن به همان نتیجه است.
خشم زنانه این خاصیت انفجاری و تظاهر بیرونی را ندارد...مثل یک مرداب سیاه میماند توی عمق تاریک جنگل ..میفهمی که یک چیزی ارام آرام دارد تو را توی خودش میکشد ، انگار توی یک تونل لیز به پایین کشیده می شوی ...صدایت اما در نمی آید از ترس یا از نا امیدی ، از تجربه های یک عمر زندگی توی جامعه "خفه شو ضعیفه"...
به هیچ جایی راه ندارد ، به جز خود ویرانی ، به جز تسلیم در برابر مرگ تدریجی...مسخت می کند و تمامت میکند و توی یک آتش پنهانی می سوزاندت...
این اما تمام ماجرا نیست ، دردناکترین قسمتش این است که هنوز سعی میکنی لبخند بزنی و با ادب باشی و بهترین دختر دنیا باشی و بهترین خواهر دنیا باشی و صبور ترین و مهربانترین و فداکارترین مادر و همسر برای همانهایی که پایشان را روی حلقت گذاشته اند و از تو سوء استفاده میکنند و بیمارگونه شکنجه ات میدهند ...
خشم زنانه ، زهر مهلکی است که تو را با لبخندی بر لب و جگر پاره پاره میکشد...زهری که خودت بنا بر هزار مصلحت و ترس و مراعات جرعه جرعه می بلعی که ثابت کنی به اندازه آنها دوست داشتنی هستی و خوب و ارزش زندگی کردن و دوست داشته شدن داری...چیزی که همیشه انکار میکنند و از دادنش به تو دریغ میکنند تا همیشه با لبخند دروغت تاییدشان کنی ...تا همیشه افسارت در دستشان باشد و روانهای مریضشان را از کنترل تو خوشحال نگه دارد
نتیجه اش اگر تو را نکشد ،رهایی از ایده اثبات خود است...نترسیدن از تنها ماندن و قبول نشدن...جدا شدن و دور شدن از آدمهایی که به شدت بهشان وابستگی داری...آشتی کردن با ضعف های خودت و پذیرفتن و دوست داشتن خودت...
فوق العاده بود دوست گرامی