شاید یک موقع هایی توی زندگی آدم ، وقت هیچ کار مهمی نیست...انگار همه چیز را برایت فراهم کرده باشند که فقط باشی...برای خودت..برای یک آدم دیگر...و هی خاطره های جنگ هایت بیاید جلوی چشمت و از تمام آنها فقط چند تا ورق پاره مانده باشد توی کشوی کنار تخت..فکر می کنی پیش خودت همان بهتر که هیچ کدامشان باور نکردند...راستش خودم هم خسته شده بودم...شانه هایم درد گرفته بود...دلم همین را می خواست...یک چهار دیواری دنج...آشپزی..تنهایی نیمه وقت...خواندن...یک وقتهایی هم قدم زدن کنار ساحل...و فکر کردن...و شاد بودن به خاطر اینکه سیگارت از روزی ده تا رسیده باشد به ده روزی یکی...
همین...تمامش همین است...و من گم نشده ام و گیج نیستم و فراموشی ندارم دیگر و احمق نیستم هر چند کارت تاروتم همیشه دلقکی باشد که کنار رود لی لی می کند..