تائو
این وبلاگ در مورد زندگیست و زندگی جلوه گاه تائوست.تائو
این وبلاگ در مورد زندگیست و زندگی جلوه گاه تائوست.بی ترسی
من این صدای پا را می شناسم...و آن چشمهایی را که همیشه روشن هستند..
و تمام آن حرفهایی را که گفته نمی شود خوب می دانم...
و این حس ها را هم ...حس های ریز و درهم و عمیق...حس های آشنا...
حالا دیگر برایم از روز روشن تر است...می دانم چه شده...
فرقش این است که اینبار می دانم...و تسلیم نیستم و نمی ترسم...
...از هیچ چیز...
نشسته ام مثل همان یوزپلنگ توی خواب ؛ پشت پنجره ی مرد ی و زنی در هماغوشی...
من نگاهبان لحظه های زندگی خویشم...
سفر
دل که باید بکنی و بروی دیگر فرقی نمی کند که سه روز باشد یا یک ماه یا برای همیشه....
هر بار باید این تلخی خدا حافظی را بخری و بگویی:
خداحافظ تمام روز مرگی های خوشایندم...خداحافظ زندگی هر روزه تکراری...
و فکر کنی که اگر باز گردم یا نه باز هم آیا اینگونه خواهم بود ؟ اینگونه خواهم زیست؟....
شهامت
می خواهم این را بگویم ...
می خواهم یک جایی در زندگیم این را گفته باشم...
هیچ شهامتی بالاتر از زندگی کردن به تمامی نیست...زندگی کردن آنگونه که باید...
هیچ کس شاید شجاع تر از کسی نیست که خودش را زندگی می کند...حقیقتش را..
بی ترس...بی اندوه...بی اندیشه بازگشت و جور دیگری بودن...
این آدم ..این موجود... حتما که سر تا پای وجودش زخمیست...
حتما حتما که تنهای تنهاست...
ولی یکتا دلیلی است برای این که بدانیم خدایی وجود دارد...
خدایی که خودش را از طریق ما زندگی می کند...
حقیقتش را...
درویش
درویش گفت : تاس را او می ریزد...بازی را اما تو می کنی...
من گفتم : خوب می رقصم...
درویش گفت : خوش گل هستی آیا...
من گفتم : مهربانم ..زیاد...دوست داشتن را می دانم...
درویش گفت : فکر کن که چون کودکی هستی ..تازه به دنیا آمده..
من گفتم : آری ...هر لحظه میمیرم ...پس باز می گردم...
درویش گفت : شاد باش ...آزاد باش..
من گفتم : ماهیهایم را ندیده ای که تازه کشیده ام...قرمزند...نارنجی اند...
درویش گفت : گمشده ای را می جویی
من فکر کردم...
پیدا تر از آن است که گمش کرده باشم...
درها
من آن درهای خیلی بزرگ را که رو به آسمان باز می شد رها کردم...
آن درهایی که تا به حال به بزرگی آنها ندیده بودم...
و نیمه باز بودند و تابش آن نور را بر نمی تایبدم...
من آن در ها را رها کردم..آمدم پایین و توی آن باغچه بزرگ بی درخت پر علف..
یک دوجین بچه قد و نیم قد...شیطان و پر سر و صدا با آن همه گربه های توی قفس...
من آن درها را رها کردم ..آمدم توی باغچه و ماندم با بچه ها...
خانه را گشتم...باغ را گشتم...
زندگیم این است...
من تمام آن معانی بزرگ نورانی را رها کرده ام...
قرار نیست آسمانی را فتح کنم...
من بچه هایم را بزرگ می کنم...و مواظبم که آن گربه ها بیرون نیایند ...
بعضی وقتها خوابها از بیداریت حقیقی ترند...
نقش
با خودم می گویم : به چشمهایت یاد بده تا ببینند...فراسوی هر چیز را..
و نگاه می کنم تا از درون تمام نقش ها ...ببینم
نقش آن یگانه را....
آن یگانه نقش را...
که به هزار صورت است...
و باز یادم می رود...
که من در این میانه کدامم...
