قدمهای من...قدمهای تو...

یک چیزی که توی زندگی دوست دارم ،دیدن آدمهاست..نه همیشه و مداوم  که همه چیز بپوسد و نخ نما شود..اما بعد از یک چند ماهی ،چند سالی ..که زمان بگذرد از روی همه چیز..که بزرگ شدن و وسیع شدن و خط های روی چهره و سفیدی موهایشان بیاید به نظرت ..که آن نگاه توی چشمهایشان که هی عمیقتر و زیباتر و شکاک تر میشود با نگاه عمیقتر و زیباتر و شکاک تر تو تلاقی کند و از همه چیز هنوز بوی دوستی بیاید...حتی اگر به روی هم نیاورید ..حتی اگر باز دور هم بنشینید و ماهی پلو و قورمه سبزی بخورید و از همه چیز و همه کس حرف بزنید الا خودتان..انگار دلتان خواسته باشد این فاصله چند ماهه و چند ساله را درز بگیرید و کوک بزنید و هی یواشکی از خودتان بپرسید آن موقع ها که با هم بودیم همه چیز چه شکلی بود ؟ و تو هی یادت نیاید چیزهایی که توی خاطر دیگران مانده از خودت..یعنی میدانی ..همینش را دوست دارم...این تفاوت تصویر های دیروز و امروز را..این که احساس کنم جای قدمهای دیروز من و تو با جای قدمهای امروزمان فرق می کند...این یعنی ما راه رفته ایم..یعنی زندگی کرده ایم ، تغییر کرده ایم...اما یک چیزی توی دلهایمان هنوز به هم نزدیک است...آنقدر نزدیک که تو هنوز میخواهی من را ببینی حتی وقتی می دانی که من توی این مدت چیزهایی را تجربه کرده ام که تو نمیدانی و چیزی شده ام که باز هم نمیدانی..بهتر و بدترش مهم نیست..این که چیزهایی رفته اند و چیزهای جدیدی آمده اند مهم است...حتی وقتی دست و پا میزنم که مثل انموقع ها باشم ..شاید می ترسم که اگر بدانی ،برایت غریبه شوم که نشناسی مرا..که نخواهیم دیگر...تو دست و پا زدنم را میبینی و لبخند میزنی و  آن ظرف ژله خوشمزه را با دانه های انار رویش به من تعارف میکنی ،مثل همان موقع که بیسکویت توی کشویت را در می آوردی و  از آن طرف میز دراز می کردی به این طرف که من نشسته بودم..من این را دوست دارم...این که من ِ من همیشه با من ِ تو دوست میماند..حتی اگر هیچ چیز مثل آنموقع ها نباشد...