حس غریبی است که هر لحظه نگاه کنی به همه چیزها ...

نگاه کنی به خانه ات ..به ماشینت ...به هرچه توی این سالها جمع کرده ای..

به چشمهای دوستانت و به چنارهای توی خیابان...

و با خودت بگویی : دارم همه چیز را ترک می کنم...و می روم...

باران

روزهای بارانی را دوست دارم

      بر خلاف کودکیم که خورشید خدای من بود...

        

باز هم سعی می کنم...خوب است..

                     این هم تمام می شود...

                               بودا گفت همه چیز تغییر می کند ...می گذرد...

                                               من هم تمام می شوم...

                                    با تو یا بی هیچ چیز...فرقی نمی کند...

                           مهم این است که حالا هستی...به همین سادگی...

          

راه

دو تا راه که بیشتر نداری...

یا بروی کل دنیا را بگردی ...صحرا ها و کوه ها ،رودها و شهرها را ببینی..

برگردی بیایی توی باغت بنشینی و به دنیا فکر کنی...

یا از اول همانجا بنشینی ...همه چیز را توی خیالت ببینی ...

چیزی که فرق می کند کیفیت گلهای توی باغ است...

     

شاید...

نمی دانم چرا ...ولی آدم ها انگار در مقابل یک اتفاق بد و آسیب زننده یا عامل به وجود آورنده آن دو جور عکس العمل دارند..

یا برای همیشه می بوسند و میگذارندش کنار و حتی دیگر به آن حوالی گذار هم نمی کنند..

یا مثل اینجانب هی می روند دوباره خودشان را آنجا تست می کنند ببینند شاید اینبار بی خطر باشد ..شاید عوض شده باشد ..شاید من آندفعه آنطوری که باید و شاید نبوده ام ...شاید ایندفعه آن دلیلی که باعث آسیب خوردن من شد از بین رفته باشد ..شاید من درک خوبی از ماجرا نداشتم..شاید او در آن لحظه اشتباه کرده بعدا فهمیده...شاید یکهو همه چیز عوض شده باشد ...ببینم اگر اینبار اینطوری عمل کنم آنطوری می شود یا نه...آه که عشق هر عامل آسیب زننده ای را رام و سر به راه می کند حتی اگر یارو از طبقه همکف جهنم بیرون آمده باشد !..شاید اینبار برنده شوم...شاید اینبار همه آن تصویر های قشنگی را که توی مغزم درست کرده ام به جای این زخم های روی تنم و عمق روانم ببینم...شاید اینبار ..شاید اینبار...

چقدر رو به رو شدن با این حماقت ها سخت است...پذیرفتن اینهمه ¤ شاید باشد ¤ به جای یک ¤ حتما هست¤...

دلم می خواهد خوب بنشینم گریه کنم...تلخ تلخ...