راه...

ما با تصمیماتمان و نحوه زندگیمان لاجرم به خودمان یا بعضی آدمها آسیب میزنیم.. 

در مقابل این واقعیت دو راه بیشتر نداریم : 

یا هیچ تصمیمی نگیریم و هیچ جا نرویم و هیچ کاری نکنیم جز آنچه در قالب های تعریف شده از ما انتظار دارند...یا برویم و خودمان را زندگی کنیم و مسئولیت احساسات و عواطف و نیازهای آدمها را بیندازیم گردن خودشان... 

راه دوم گرچه بی رحمانه تر و سخت تر است..گرچه که تنها می مانی و بی قرار..هرچند که وجدانت مدام به تو نهیب می زند و مسئولیت های خانوادگی و اجتماعیت را به یادت می آورد...اما چه می شود کرد...آدم ها با هم فرق می کنند...