مالیخولیا

فکر کن که حالا تنهای تنها نشسته ام حوصله هیچ صدایی را هم ندارم..

تلویزیونم خاموش است و کوچه  از پشت این سرو بزرگ توی حیاط و پنجره های گرد دیوار پیداست ..بی ارتعاش عبور هیچ عابری حتی...

از مرور کردن خاطره هایم هم حتی خسته ام...و بوی شام تمام شده ام آرام آرام از توی خانه جمع می شود...

نه صدای برگها و نه خش خش مارمولک روی توری پنجره و نه صدای گربه های چاق توی کوچه...

من ساکتم ...خانه ساکت است و تمام حجم بین این دیوارهای سفید مال من است...

یک جوری انگار مرزهایم از پوستم فراتر می رود...سردی دیوار را حس میکنم و خنکی هوای توی کوچه را هم...یک طوری که انگار درکی از دستها و پاهایم ندارم...یک چیزی بیرون از تنم مور مور می شود...

یک فضایی که انگار جزیی از من است احاطه ام کرده اما بیشتر از من می داند و بیشتر از من لمس می کند...آرام تر و عمیق تر از من است...و انگار یک جور اعتماد بی دلیل به همه چیز دارد ...نمی ترسد انگار از هیچ چیز ...اما مرا می ترساند ..من از انتظاری که توی آن فضا موج می زند می ترسم...از این گوش به زنگ بودن مداومش ...و از اینکه مرا می بیند...از اینکه بیش از خودم مرا می شناسد...

سنگینی نگاهش را حتی در عمیق ترین لحظه های تنهاییم حس می کنم...

سنگینی نگاه دو چشم که شبیه ترینند به چشمهای خودم...