من که تصمیم خودم را گرفته ام...وقتم را ، لحظه های عزیز زندگی کوتاهم را نمی فروشم به شما به مفت...اینقدر می آیم اینجا که خوب کار کنم و از کامل بودن آن لذت ببرم..نه آنطور که شما می خواهید از صبح تا شب..بدون هیچ مدیریتی یا پیشرفتی یا حتی حرکت کوچکی که امید بدهد به آدم...نه آنطور که مجبورم می کنید صبحانه نخورده و دست و رو نشسته ، خوب نخوابیده از استرس صبح زود فردا ، با لباسی که دوستش ندارم بیایم سر کار ...
می خواهم بعد از ظهرهایم مال خودم باشد...ورزش کنم و آشپزی و فیلم های خوب ببینم و با دوستان مهربانم باشم...دیگر نمی خواهم خودم را ببینم که از خستگی یکوری افتاده ام روی کاناپه و بغض گلویم را گرفته باشد که: امروزم پس چه شد؟ سهم من از این روز کجا بود؟
سالها بعد که وقت کافی برای نگاه کردن به پشت سرم داشته باشم ، خودم را نمی بخشم بخاطر به هیچ فروختن ثانیه های جوانیم...همانطور که پدرم و مادرم و همه آنهایی که می شناسم ، هنوز خودشان را نبخشیده اند...آنها حقیقتا ترجیح می دهند فقط همین لحظه هایی که مال خود خودشان بوده به یاد بیاورند...
دلم برای شماها می سوزد...روز زیبایی هم داشته اید آیا ؟ فکر کرده اید به بیست سال دیگرتان که لنگان و لرزان حسرت روزهایی را می خورید که زندگی نکرده اید؟
رونوشت : آقای مدیر مهندسی و معاون محترمشان !
برای اینکه خودت بمانی و نشکنی ، باید یک حداقل توان مالی در خود حفظ کنی . این حداقل توان مالی در هرجا یک عددی دارد. درواقع هرچه محلی که زندگی میکنی پیشرفته تر باشد، زنده بودن خرج بالاتری دارد و باید بیشتر عمر بفروشی. بارها تصمیم گرفته ام که همه چیز را رها کنم و بروم در یک روستا زندگی کنم ... آرام ... قانع ... زنده ... برازندۀ نام انسان ... شاید به زودی این فرار بزرگ را انجام دهم ... کشورهای پیشرفته هم که آدم را هیشه بدهکار به آینده نگه میدارند مال اهلش ...
مثل همیشه لذت می برم از خوندن نوشته هات و از طرز فکرت و البته میشه که از امکانات استفاده کرد براش هزینه داد و لذت هم برد وقتی که خودت انتخاب می کنی که کی کجا و چه جوری زندگی کنی
مهم جسارت انتخاب کردن و پشتکار ادامه دادنه
تو هر دو تاشو داری پس موفق میشی(من هم.........)