بینوایان

پدرم می گوید :قهرمان قصه بینوایان ژان والژان نیست...قهرمان واقعی قصه ژاور است ...مردی که اجرای قوانین برایش حتی از زندگی مهمتر بود...پدرم می گوید: همیشه مثل ژاور زندگی کرده...تخلف نکردن از قوانین منش زندگی او بوده...پدرم راست می گوید...

من اما فکر می کنم که چرا هیچکدام از داستانهای من قهرمانی نداشت...فکر می کنم که چرا هیچوقت مثل هیچ قهرمانی زندگی نکردم...برای من تناردیه ها هم فقط جزیی از داستان بودند ...و کوزت و عموی پولدار ماریوس...

-من همیشه به نقشها فکر کرده ام ونه به برنده ها...اینطوری است که قهرمان داستان کسی نشدم...نمی شوم هم هیچوقت...-

پدرم می گوید: خرد درونی آدم ها کافی نیست ...او می گوید: آدمهایی که هیچوقت احساس بازنده بودن نداشته اند ،‌معیارهای جامعه را خوب شناخته اند و بر اساس توقع جامعه پیش رفته اند...

من فکر می کنم پدرم قانون را دوست ندارد...معیارهای جامعه هم برای او اعتباری ندارد...او هم می داند که آدمی که هیچگاه احساس بازنده بودن نداشته باشد وجود ندارد...اما...

پدرم می ترسد...او از کودکی ترسیده...برای پدرم جهان جای امنی نیست...او همواره دیده که آدمها باخته اند...اموالشان را...جانشان را ..فرزندانشان را...در جنگ ،‌در قحطی ،‌در انقلاب....

پدرم هنوز می گوید...

و من فکر می کنم ...نترسم برای از دست دادن هایم...

و باز یادم می افتد آن حرفهای بوبن را که چقدر عاشقشان هستم....