زمین

مارا، گفت:از کجا بدانم که تو بیدار شده‌ای؟ بودا دستش را به زمین چسباند و گفت: زمین گواه من است.

                           

نمی خواهم به جایی بروم.آرزوی دیدن سرزمین های دور،‌آرزوی رفتن و نماندن ،‌آرزوی جای دیگری بودن ندارم...

همینجا می مانم ...همینجا می مانم و زمینم را می کاوم....زمینم را می کارم...دانه دانه بذر ها را ...

می نشینم و نگاهشان می کنم که عاشقانه می رویند...اندکی بعدتر باغی خواهم داشت ...

پر از اقاقی پر از عطر مست یاس های سپید...

باغی خواهم داشت...به وسعت بیداریم.