الماس

همیشه وقتی به اوج درد می رسم ،‌درک مفهوم پانیا برایم آسانتر می شود ...

پانیا بصیرت رنج است در آیین بودا...رنجی که تا هستی ،‌هست .و این رنج ،‌رنج مداوم ،‌که حتی در اوج مستی و شعف ،‌عمیقا احساسش می کنم ،‌گویی تنها نشان بودن تیغیست که الماسم را به سلیقه آن صورتگر نقاش می تراشد .

دردی که درونم را از پی آنچه انباشته ام از آز و نفرت ،‌می کاود و هزار پاره ام می کند ،‌دردی که خلوص می آرد و پیرایه می برد ...دردی که از خویشم می برد...دردی که به امانتم داده اند...

زانرو که دیوانه بُدم....